Friday, April 11, 2008

charolya

मरण दाराशी आल्यावर मी म्हटलं
तुला शंभर वर्ष आयुष्य आहे
मरण ही चाट पडलं म्हणालं
काय हा मनुष्य आहे
======================
इथे प्रत्येकजण आपाआपल्या घरात,
अन प्रत्येकाचं दार बंद आहे
तरी एकोप्यावर बोलणं हा
प्रत्येकाचा छंद आहे
======================
उंच उंच राहून कधी
आभाळही थकतं
आणि कुठेतरी जाऊन मग
जमिनीला टेकतं
========================
तुझं हे नेहमीचं झालंय
आल्या आल्या निघणं
मी जाते, मी निघते म्हणताना
मी थांबवतोय का बघणं

1 comment:

Heramb Phadke said...

Cchan ahet re charolya !!!!!